BLACK OUT OF TAMIL HISTORY

Rewriting History:
The Enemies Within

N.Nandhivarman General Secretary Dravida Peravai

‘ Koreans are often infuriated by erroneous historical perceptions of Japanese attempts to emphasize their superiority in past bilateral relations.” wrote the Korea Herald daily. The Korean National Assembly’s Judiciary Committee debated four bills brought to rewrite distorted chapters of Korean national history from the tragic periods of the 19 th to 20 th centuries. A campaign to compile a Who’s Who of Pro-Japan collaborators got enthusiastic support from the Korean people and in 11 days 500 million yen could be raised in Korea. The focus was to bring out the truth about pro-Japanese activities by Koreans and the victims of forced labour and military recruitment under the colonial government between 1910-1945. The massacre of civilians during and after the Korean War of 1950-1953. During the Donghak peasant revolution in 1894 the rebels who fought Japanese invaders were shown as bandits in history and the move was to restore them their due honor.

That is Korea. In Tamilnadu do we have majority of English or Tamil dailies that will debate such an emotional issue. Are Tamil people conscious of past history and are they willing to donate like Koreans to correct distortions in Tamil history? Let us ponder these dispassionately. Will our 40 Tamil Parliamentarians ever raise or debate distortions of Tamil history? The Pro-Aryan parties in Indian Parliament are raising hue and cry over non-existent Bridge called Ram’s bridge. Australian scholar Dr.Annamalai Magizhnan in a fantastic interview in Tamil investigative bi weekly Nakkheran raises an important question. A logical doubt arises by reading the interview. If an army had to reach an island the King had to employ warships, and that is how Tamil Chozha Emperors conquered many countries including Srilanka with their navy. Even today the Sea Tigers are engaged in mid sea wars. If a bridge had to be constructed by Rama to reach Srilanka that denotes he does not have a navy or does not know to conquer the seas.

Human Race is not from Brahma’s face

Sanskrit epics are scientifically proven evidences but Tamil literary sources are figment of imagination, opine all enemies within Tamil language speakers. They are non-Tamils and belong to the invaders of bygone era, yet within their brains a superiority complex remains, which shows their true colors. Adolph Hitler, the champion of Aryan supremacy had to face defeat in 1936 Olympics in Berlin. Contrary to Hitler’s wish, Jesse Owens, a black US athlete won four gold medals and broke number of world records simultaneously, and angry Hitler left the stage refusing to shake hands. This event is a blow to one dictator who erroneously believed that his race is superior. We can trace our 160 million year old origins to that one mitochondria DNA from Africa, since then our ancestors spread over the rest of the world in successive widening waves of migration. Yet somebody within our land live in an illusion that they are gods children born in his face and they are superiors to all others. This group is the enemy within, correctly identified by Periyar EVR. Not that they exposed their true colors during his lifetime. Now seeing what Koreans are attempting it is high time to identify the enemies within.

The enemies within were bent upon denying the truth that Indus Valley civilization is Dravidian. They wanted to rename it as Saraswathi civilization to paint it as Aryan. After previous Governmen’ts attempts to trace the river failed, when even after 9 excavations no such river could be found, it is a fact that in Indian Parliament, the United Progressive Alliance had laid to rest the speculation about the river by saying Saraswathi does not exist. This is a declaration by a Government. Will the enemies within admit that this evidence opened our eyes and we accept truth? They wont. They only want what they believe and that cannot be truth and never can be accepted as gospel.

Suppressing Chozha History in Textbooks.

The Times of India dated 1 st Feb.2002 carried the following news. “ Terming the new history syllabus of NCERT, as assault on history, noted historians Irafan Habib, Suraj Bhan and Arjun Dev pointed out glaring omissions which have nothing to do with a serious academic approach. Attacking Human Resources Development Minister Murli Manohar Joshi for inflicting traditional history as reconstructed by RSS, they said it is an insult to professional historians. According to Dev in class VI syllabus Vedic culture has been made a part of Bronze Age along with Harappan, Egyptian, Mesopotamian and Chinese civilizations. Iron age’s relevance has been limited to the megalithic culture of the Deccan and South India. And there are no references to the early South Indian kingdoms like Chozhas, Cheras, Pandyas and Sathavahanas.” Title itself stated Chola History is blacked out, that is the journalism prevailing in North India, in Delhi Times of India. The Hindu in Chennai after a month wrote a central page on Tampering with history. Not a single line about the Tamil Emperors History being suppressed and hitting headlines in North. They wrote from leftist viewpoint upholding the secular pop up for soothing Islamic sentiments hurt by distortion, but never they told truth about Tamil history being suppressed. That is the enemy within us at work, what else. While I met MDMK General Secretary Vaiko in Vellore prison I narrated my protest letters, statements, and articles over Tampering with Tamil history, and a shrewd politician he is, he wrote from jail lauding my struggle against tampering of history.

Sanskrit Epics versus Tamil classics

Dr.D.N.Jha, an eminent historian states, “ In fact there are 300 versions of Ramayana. In Sanskrit alone there are 25 versions including Valmiki’s ”. Our enemies within want Kambaramayam alone must be accepted forgetting the fact that Valmiki’s Ramayanam is the source of inspiration to Kambar. Well all these people have never thought of finding out which of the 300 Ramayana versions is correct and conveniently forgot that a final word on the authenticity of the story had not yet been said The Cultural History of India Vol IV states “ The first and last books of Valmiki’s Ramayana are later day additions. Book II to VI represent Rama as an ideal hero while in the first and seventh, he is made an avatar of Vishnu”

Professor Hugh Craig Director of the Center for Literary and Linguistics Computing at the University of New Castle in Australia, few years ago employed computational stylistics to determine whether Shakespeare wrote Edward III. Academics have been arguing for years whether Shakespeare wrote Timon of Athens in its entirety or whether it was partly the work of Thomas Middleton. A more fruitful and widely accepted partnership was between Shakespeare and John Fletcher. It is generally agreed that two writers collaborated on All is True [Henry VIII] and the Two noble kinsmen, probably the last play Shakespeare was involved with. All these are researches that are aimed at unraveling some fresh truths. But our enemies within will question if Dr.R.Mathivanan writes that date of Tholkappiyam is 865 B.C. The literary sources used will be questioned. Why not question the 300 versions of Ramayana, why not unravel the truth, if at all, hidden in Sanskrit epics. These enemies who want a post mortem of any source about Tamil from any literary evidence, are not willing to subject Sanskrit epics to such vigorous tests.

Tamil scholars have written many books, equally English knowing Tamil scholars from foreigners to Tamils have written many books. But all these books are confined to libraries. Tamilnadu Government, which nationalizes the books of Tamil scholars, must bring out cheap editions of all their works and distribute to schools and colleges, so that future generation knows how to defend the arguments advanced by the enemies within

TAMILNADU APPEALS TO INDIAN PARLIAMENT TO PROTECT PEOPLE's MANDATE

[Dravida Peravai had sent Petitions to Loksabha Speaker, Rajyasabha Chairman and to the The Speaker Tamilnadu Assembly. All are identical petitions except in first para where special focus is made on Tamilnadu assembly given in italics in first para. Other contents are same in all letters…… N.Nandhivarman]

Petition to Parliament and to Tamil Nadu Assembly

The book published by Lok Sabha Secretariat with G.C.Malhotra as Editor and titled Practice and Procedure of Parliament in page 957 Chapter XXXIII on Petitions and Representations says” It is an inherent right of the people in a democracy to present petitions to the Legislature of the land with a view to ventilating grievances and offering constructive suggestions on matters of public importance. This right has been well recognized in India and has been well recognized in India and has been in vogue since time immemorial. The concept of petitioning for redress of grievances now finds an indirect recognition in the Constitution also. [Art.350]. Dravida Peravai exercises its right to petition the Parliament on the question of judiciary over stepping its limits to usurp the powers under Article 356 empowered with the Parliament and the Contempt threats posed against duly elected State Government of Tamilnadu. It also says people can petition to a Legislative assembly. In view of this we have sent the following memorandum to both the Speaker of Loksabha and Rajyasabha. We would urge you to convene a special sitting of the Tamilnadu Assembly to move a resolution upholding the right of Tamilnadu people to elect their government and to urge Indian Parliament bring impeachment motion against the two judges who had overstepped their domain and had acted in partisan manner in order to defeat people’s mandate by back door.

The issue of Contempt of Court that has become a subject matter of debate once again could have been resolved if only The Indian government decision to amend the Contempt of Courts Act which has resulted in several contrary decisions in the past had been effected in time. Since issue is pending before Parliament we are here presenting this petition to urge the Parliament to take note of many controversies arisen in this country and evolve and enact a fool proof Contempt of Courts Act in the winter session of Parliament

It has taken a long time for the Union government to brave the resistance of the judiciary against amending the Contempt of Courts Act, 1971. In fact there had been growing demand for doing away with the COCA so that it is not unusually and excessively used by the judiciary against the persons and institutions including media, who dare to expose those adorning the high constitutional positions of judges of the Supreme Court and high courts. Dravida Peravai urges the doing away of the Contempt of Courts Act 1971 or amending it to safeguard free democracy and free media. The Supreme Court could summon an editor of daily newspaper which carried a news item, though not defamatory or contemptuous but allegedly based on false information, to pull him up in an open hearing. When the editor's counsel asserted that the information published was not factually incorrect and he would argue on that, the court promptly told him that ``truth is not a defense'' in a contempt of court case.

The lawyer would withdraw and leave it to the court to decide the matter, without taking note of the editor's plea that the news item was not untrue.

But the court had taken a contrary view while dealing with Shiv Sena chief Bal Thackeray against whom it had initiated (suo-motu) contempt of court proceedings. In the Sena's mouth piece `Samna'. Thackeray had questioned the locus (right) of judges who were hearing petitions alleging electoral corrupt practice by him.

Thackeray had called Muslims names and also said that it was beyond the jurisdiction of the country's highest court to look into what he had to say, and what he always believed in. The court had asked Thackeray's lawyer Ram Jethmalani to counsel his client to apologize. Otherwise, the judges had warned, they would send him to jail. The counsel, instead, counseled the court not to resort to the extreme step as ordering Thackeray's arrest would lead to mass unrest in the country. Later, the contempt proceedings were dropped.

Again, the court absolved former Union law minister P Shiv Shankar of the committing gross contempt by publicly declaring that the Supreme Court was meant for the ``bride burners, diamond smugglers, corrupt and mafia''. The court did not find Shankar's utterances serious enough to have him hauled up under the COCA. His sweeping allegations against the Supreme Court were considered to be his personal feelings and also something, which the Congress leader had said in public interest

Former bureaucrat and the then Trade Fair Authority of India's chairman Mohammad Yunus got away with his statement about the judges who passed a judgment that the members of Jehovah’s Witnesses could not be compelled to sing the national anthem or asked to stand in respect of the national flag. Yunus had said these judges deserved deportation, as they were anti-national. The court surely passed a detailed judgment, but did not order any action against Yunus.

In another case, however, a poor Muslim litigant who had lost everything in coming up to the apex court and lost his case, was sent to the jail for committing its contempt. He pleaded before a judge, who also happened to be a Muslim, to have pity on him and on his children who would be rendered homeless. He invoked the name of religion to secure the court's indulgence. The judicial discretion however found him guilty of contempt and sent him to jail. These and many more instances of COCA would surely demonstrate that absolute judicial discretion plays a vital role in dispensation. The same is true with judicial pronouncements .The core question, however, is whether the proposed amendment in the COCA by injecting the element of ``truth'' in it as a defense would be sufficient to empower a contemnor to defend his actions or words, which may have been construed as gross contempt by the judges. The government had been opposed to any amendment in the COCA. But the spate of allegations against several judges and exposes of their dealings with vulnerable categories of people, perhaps worked as a pressure on the law ministry to review its decision.

In the Karnataka judge’s sex scandal case, a number of journalists, editors and publishers have been facing prosecution by the high court for indulging in character assassination of judges. The media had written about the conduct of judges when they were not performing any official duty as prescribed in the Constitution or any law. The reports were based on the police information and other material. What is the truth is not the issue. The issue is whether media crossed its limits.

The proposed amendment in section 13 of COCA says: ``Provided that the court may permit the defense of justification by truth on satisfaction as to the bonafides of the plea and it being in public interest''. The Law ministry's explanation is that the amendment is based on the recommendation of the Constitution Review

We herein verbatim quote extensively an article by leading Supreme Court Advocate Prasant Bhusan son of the legendary lawyer Shanthi Bhusan of Indira Gandhi case fame.

The report of the Parliamentary Standing Committee on the proposed amendment to the Contempt of Courts Act has again focused attention on the issue of judicial impunity and the lack of accountability of the judiciary as an institution. The Courts in a manner that has had the effect of intimidating the media from exposing corruption and misbehavior by the courts and judges have interpreted the wide and unregulated power of contempt given to the courts.

Thus Arundhati Roy was jailed for commenting in her affidavit that the court's contempt notice to her on an untenable petition indicated a disquieting inclination on the part of the Court to "muzzle dissent and stifle criticism." And the very judge against whom this comment was directed made the order.

Although this was clearly a legitimate comment on the court, and an exercise of a citizen's fundamental right to free speech guaranteed by the Constitution of a democratic republic, the Supreme Court declared it to amount to contempt of court.

This sent a clear signal to the media in particular that the court would not hesitate to use this power to "muzzle dissent and stifle criticism." The question is: does the judiciary stand above our democratic republic? The draconian power of contempt is not the only reason for the lack of accountability of the judiciary.

The primary reason is the lack of any practical mechanism for holding judges of the High Courts and Supreme Court responsible for any misconduct. In order to keep the judiciary independent of the executive, the Constitution provided impeachment as the only method for disciplining errant judges.

That remedy was shown to be completely impractical in the Ramaswami case, where the judge escaped removal because the then ruling party, the Congress, abstained from voting in Parliament. This was after a committee of three judges found the judge guilty of many charges of misconduct appointed under the Judges Inquiry Act. In that case, evidence of misconduct surfaced in a report by the Accountant General on the purchases made by him from government funds. Normally, it will not be possible for a citizen to get evidence of a judge's misconduct even for the purpose of drafting an impeachment motion, without an official investigation.

By a judge-made law (in Veeraswami's case), the judiciary has ruled that no official investigation can be conducted against a judge without the written permission of the Chief Justice of India. Nobody, of course, dares apply for such permission unless they already have evidence against the judge. This is why there has not been a single official investigation against a judge in the 15 years since the Veeraswami judgment, despite the fact the former Chief Justice Bharucha publicly lamented that at least 20 per cent judges of the higher judiciary were corrupt.

This triple shield — no practical remedy for the removal of corrupt judges, no investigation of charges against judges, and the power of contempt — has served to provide complete immunity to judges and has institutionalized judicial impunity.

It is against this background that the proposed amendment to the Contempt of Courts Act must be viewed. The amendment provides that truth may be considered a good defense in contempt proceedings provided it is in the public interest. The Parliamentary Standing Committee, in its recently tabled report on this amendment, while approving it, has suggested the removal of the additional requirement of showing that the truth is also in the public interest.

It has also asked the Government to consider Ram Jethmalani's suggestion that even an allegation made bona fide with due care and caution would not be regarded as contempt. The Parliamentary Standing Committee has noted the suggestion made by the Committee on Judicial Accountability that the words "scandalizing the court or lowering the authority of the court" should be altogether removed from the definition of contempt.

This is the part of the definition of contempt that is used to stifle speech, allegations, and comments against judges. This will still leave intact the parts dealing with disobedience of court orders (civil contempt) and interference with the administration of justice, which would include any attempt to threaten or influence a judge, lawyer, litigant, or witness. Medieval origins In fact, contempt by `scandalizing' the court owes its origin to the medieval ages in Britain, when the courts were considered representatives of the monarch and were called King's Courts or Queen's Courts. Thus, any imputation against the courts was considered an imputation against the sovereign and therefore punishable. The United States has a more liberal dispensation, where only something that presents a clear and present danger to the administration of justice is considered contempt. Although the British origin of contempt law in India has absolutely no relevance today, the judiciary has continued this jurisdiction and gone on to declare that even truth cannot be a valid defense against a charge of contempt. That is why the proposed amendment to the Contempt of Courts Act falls far short of what is required to prevent the abuse of this draconian power.

Karnataka Government disobeyed Supreme Court orders on Cauvery waters; Kerala Government disobeyed Supreme Court on Mullai Periyar Dam case orders, Uttar Pradesh Government failed in Babri Masjid issue to comply with Supreme Court orders. We can list out incidents where no one raised hue and cry over such violations, it is unfortunate and unwarranted two Supreme Court Judges are for exercising Article 356 to dethrone a duly elected Government without giving chance for a fair trial.

This situation warrants the deliberations in Parliament not only to do away with the contempt of Court Act 1971 if it cannot be replaced or amended with suitable safeguards for media and executive to play their roles in a free democracy. Also the need to subject judiciary to investigation in case of corruption and a due mechanism for that be evolved in Parliament, Dravida Peravai, the political party that keeps away from electoral politics in view of the unclean politics gaining upper hand with circulation of black money and criminalization of politics, urges Indian Parliament to debate these issues, since Parliament is Supreme, and take remedial legal steps to contain over reach of judicial intervention in people’s power to have elected governments of their own.
Thanking You
Yours sincerely
N.Nandhivarman
General Secretary Dravida Peravai

தெலுங்கு ஈபுரூமொழியின் குழவியாம்!தெலுங்கர்கள் யூதர்களாம்!
நந்திவர்மன் பொதுச்செயலர், திராவிடப்பேரவை, புதுவை

www.telugutanam.com என்ற இணையப்புலத்தில் செல்வி முனைவர் சாம்யுக்தா கோனய்யா எழுதிய கட்டுரையில் தெலுங்கு, திராவிட மொழிக் குடும்பத்து மொழி அன்று. தெலுங்கர்கள் திராவிடர்கள் அல்லர். தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழியும் அன்று தெலுங்கு என வலிந்து புதிய கட்டுக்கதையை இட்டுக் கட்டியுள்ளார். தெலுங்கு மொழி 4000 ஆண்டு பழமை வாய்ந்தது. தெல்மன் என்ற சொர்க்க பூமியில் தோன்றிய மொழி தெலுங்கு. தெல்மன் என்பது தெலுங்கு நாடான ஆந்திரப் பிரதேசத்தையே குறிக்கும் என்று அந்த அம்மையார் கதையளந்துள்ளார்.
அராபிய வளைகுடாவில் உள்ள பகரைன் தில்மன் என்றும் வழங்கப்படும். இந்தத் தெல்மன்தான் பழைய வரலாற்றில், சிந்து சமவெளிக்கும் அசீரியாவுக்கும் இடையில் தொடர்பை உருவாக்கத் துணை புரிந்த துறைமுக நகரமாகும். விவிலிய நூலில் ஆபிரகாம் ஈராக்கில் உள்ள "ஊர்" என்ற ஊரில் இருந்து வந்ததாகச் சொல்லப்பட்டது. ஆனால் அதை மெய்ப்பிக்கப் போதுமான அகழ்வாய்வுச் சான்றுகள் கிட்டவில்லை. பழைய ஏற்பாடு விவிலியத்தில் கூறப்பட்டுள்ள வரலாறுகள் ஈராக்கில் நிகழ்ந்ததாக யூதர்கள் நம்புகிறார்கள். ஆனால் அசீரிய சொர்க்க நிலமெனப்படுவது தெல்மன்தான். எனது ஆய்வின்படித் தெல்மன் என்பது ஆந்திரப் பிரதேசமே! இதற்குச் சான்றாக நெல்லூர் மாவட்டத்தில் உள்ள காமக்கூர் என்ற சிற்றூர் உள்ளது. அந்தச் சிற்றூர் மக்களுக்கும் யூதர்களுக்கும் ஒப்புமைக் கூறுகள் நிறைய உள்ளன. இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு நெடிய பட்டியலைத் தந்துள்ளார் முனைவர் சாம்யுக்தா கோனய்யா.
ஊர் பெயர் ஒற்றுமையை மட்டுமே சான்றாக்கித் தெலுங்கு மக்களை யூதர்களாக்கும் முயற்சி நடக்கிறது. பீகாரில் தமிழ்க்கோடா என்ற ஊர் உள்ளது. ஒரிசாவில் தமிழ்க்குடி என்ற ஊர் உள்ளது. அது மட்டுமல்ல இந்த ஊர்களுக்கு அருகிலேயே பழனி, தேக்கடி, தேனி, போடி என்ற ஊர்ப்பெயர் களும் காணப்படுகின்றன. இவற்றைப் பல ஆய்வுக் கட்டுரைகளில் எடுத்துச் சொன்னவர் பாலகிருட்டினன். இ.ஆ.ப. அவர் இந்தியத் தேர்தல் ஆணையத் துணை ஆணையருள் ஒருவராவர். எந்த ஆந்திராவில் நெல்லூர் மாவட்டத்தில் "காமக்கூர்" என்ற ஊரைச் சுட்டிக்காட்டி அந்த ஊருக்குப் பக்கத்தில் "ஊர்" என்ற பெயரில் ஊர் ஒன்று உள்ளது என ஈராக்கில் காணப்படும் ஊருடன் ஒட்டுப்போட அம்மையார் முயல்கிறாரோ அதே ஆந்திராவில் "தமிழ்" என்ற பெயர் ஒட்டுப் பெற்றுள்ள 29 ஊர்கள் உள்ளன என்கிறார் பாலகிருட்டினன்.
இந்தியாவெங்கும் தமிழ் ஆண்டது. இந்தியாவெங்கும் தமிழ் பேசப்பட்டது என டாக்டர் பி. ஆர். அம்பேத்கரே சொல்லி உள்ளார். இந்தியாவெங்கும் தமிழ் என்ற சொல் இடம் பெற்ற ஊர்ப் பெயர்களைப் பாலகிருட்டினன் பட்டியலிட்டுத் தந்துள்ளார். அருணாச்சலப் பிரதேசத்தில் 29, அசாமில் 38, பீகாரில் 53, குசராத்தில் 5, கோவாவில் 1, அரியானாவில் 3, இமாச்சலப் பிரதேசத்தில் 34, கர்நாடகாவில் 24, மகாராட்டிராவில் 120, மேகாலயாவில் 5, மணிப்பூரில் 14, மத்திய பிரதேசத்தில் 60, நாகாலாந்தில் 4, ஒரிசாவில் 84, பஞ்சாபில் 4, இராசத்தானில் 26, மேற்கு வங்கத்தில் 24, உத்திரப் பிரதேசத்தில் 64, தமிழ்நாட்டில் 10 என்று 612 ஊர்கள் தமிழ்ப்பெயருடன் உள்ளதை ஆய்வுக்கட்டுரைகளில் சொன்ன அருந்தமிழர் பாலகிருட்டினன். அதை இந்தியன் எக்சுபிரசில் நானும் பதிவு செய்துள்ளேன். இவ்வளவு சான்றுகள் இருந்தும் தமிழர்கள் தூங்குகின்றனர். ஒரே ஒரு சிற்றூரை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு தெலுங்கின் மூலமொழியாக ஈபுரூ மொழியைக் காட்டவும் தெலுங்கு தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழி அன்று என நிறுவவும் படாத பாடு படுகிறார் செல்வி சாம்யுக்த கோனய்யா. காமக்கூரில் காணப்படும் பழங்குடிகள் விவிலிய நூல் கூறும் தொலைந்துபோன 12 பழங்குடிகளுள் ஒன்று என்பதாகவும் கதை அளக்கிறார். அந்தக் கிராமத்தை ஆண்ட "கோனய்யா" அரச மரபினர் எனவும் அந்த மரபுவழி வந்தவர் என்றும் தன் குலப்பெருமையைப் பறைசாற்றுகிறார்.
"கோன்" என்றால் அரசன் அரசனை "அய்யா" என அழைத்த காமக்கூர் மக்கள் தமிழர்களே! நெல்லூர் என்று தமிழ்ப் பெயருடைய மாவட்டத்தில் சிற்றூர் மட்டும் யூதர்கள் ஊராகி விடுமா? தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழி தெலுங்கு என ஒப்புக் கொள்ளத் தெலுங்கர்களே! ஏன் வெட்கப்படுகிறீர்கள்? வரலாற்றைத் திரித்து உங்களை யூதர்களாக்கிக் கொள்ளுகிறீர்கள்? நம்மிடையே வீட்டு மொழியாகத் தெலுங்கு பேசிக்கொண்டிருந்தும் தமிழுக்காக உழைப்பவர்கள் இந்தக் கட்டுக்கதைகளைக் கண்டிக்கவேண்டாமா?

தெலுங்கு ஈபுரூமொழியின் குழவியாம்!தெலுங்கர்கள் யூதர்களாம்!

நந்திவர்மன் பொதுச்செயலர், திராவிடப்பேரவை, புதுவை
www.telugutanam.com என்ற இணையப்புலத்தில் செல்வி முனைவர் சாம்யுக்தா கோனய்யா எழுதிய கட்டுரையில் தெலுங்கு, திராவிட மொழிக் குடும்பத்து மொழி அன்று. தெலுங்கர்கள் திராவிடர்கள் அல்லர். தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழியும் அன்று தெலுங்கு என வலிந்து புதிய கட்டுக்கதையை இட்டுக் கட்டியுள்ளார். தெலுங்கு மொழி 4000 ஆண்டு பழமை வாய்ந்தது. தெல்மன் என்ற சொர்க்க பூமியில் தோன்றிய மொழி தெலுங்கு. தெல்மன் என்பது தெலுங்கு நாடான ஆந்திரப் பிரதேசத்தையே குறிக்கும் என்று அந்த அம்மையார் கதையளந்துள்ளார்.
அராபிய வளைகுடாவில் உள்ள பகரைன் தில்மன் என்றும் வழங்கப்படும். இந்தத் தெல்மன்தான் பழைய வரலாற்றில், சிந்து சமவெளிக்கும் அசீரியாவுக்கும் இடையில் தொடர்பை உருவாக்கத் துணை புரிந்த துறைமுக நகரமாகும். விவிலிய நூலில் ஆபிரகாம் ஈராக்கில் உள்ள "ஊர்" என்ற ஊரில் இருந்து வந்ததாகச் சொல்லப்பட்டது. ஆனால் அதை மெய்ப்பிக்கப் போதுமான அகழ்வாய்வுச் சான்றுகள் கிட்டவில்லை. பழைய ஏற்பாடு விவிலியத்தில் கூறப்பட்டுள்ள வரலாறுகள் ஈராக்கில் நிகழ்ந்ததாக யூதர்கள் நம்புகிறார்கள். ஆனால் அசீரிய சொர்க்க நிலமெனப்படுவது தெல்மன்தான். எனது ஆய்வின்படித் தெல்மன் என்பது ஆந்திரப் பிரதேசமே! இதற்குச் சான்றாக நெல்லூர் மாவட்டத்தில் உள்ள காமக்கூர் என்ற சிற்றூர் உள்ளது. அந்தச் சிற்றூர் மக்களுக்கும் யூதர்களுக்கும் ஒப்புமைக் கூறுகள் நிறைய உள்ளன. இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு நெடிய பட்டியலைத் தந்துள்ளார் முனைவர் சாம்யுக்தா கோனய்யா.
ஊர் பெயர் ஒற்றுமையை மட்டுமே சான்றாக்கித் தெலுங்கு மக்களை யூதர்களாக்கும் முயற்சி நடக்கிறது. பீகாரில் தமிழ்க்கோடா என்ற ஊர் உள்ளது. ஒரிசாவில் தமிழ்க்குடி என்ற ஊர் உள்ளது. அது மட்டுமல்ல இந்த ஊர்களுக்கு அருகிலேயே பழனி, தேக்கடி, தேனி, போடி என்ற ஊர்ப்பெயர் களும் காணப்படுகின்றன. இவற்றைப் பல ஆய்வுக் கட்டுரைகளில் எடுத்துச் சொன்னவர் பாலகிருட்டினன். இ.ஆ.ப. அவர் இந்தியத் தேர்தல் ஆணையத் துணை ஆணையருள் ஒருவராவர். எந்த ஆந்திராவில் நெல்லூர் மாவட்டத்தில் "காமக்கூர்" என்ற ஊரைச் சுட்டிக்காட்டி அந்த ஊருக்குப் பக்கத்தில் "ஊர்" என்ற பெயரில் ஊர் ஒன்று உள்ளது என ஈராக்கில் காணப்படும் ஊருடன் ஒட்டுப்போட அம்மையார் முயல்கிறாரோ அதே ஆந்திராவில் "தமிழ்" என்ற பெயர் ஒட்டுப் பெற்றுள்ள 29 ஊர்கள் உள்ளன என்கிறார் பாலகிருட்டினன்.
இந்தியாவெங்கும் தமிழ் ஆண்டது. இந்தியாவெங்கும் தமிழ் பேசப்பட்டது என டாக்டர் பி. ஆர். அம்பேத்கரே சொல்லி உள்ளார். இந்தியாவெங்கும் தமிழ் என்ற சொல் இடம் பெற்ற ஊர்ப் பெயர்களைப் பாலகிருட்டினன் பட்டியலிட்டுத் தந்துள்ளார். அருணாச்சலப் பிரதேசத்தில் 29, அசாமில் 38, பீகாரில் 53, குசராத்தில் 5, கோவாவில் 1, அரியானாவில் 3, இமாச்சலப் பிரதேசத்தில் 34, கர்நாடகாவில் 24, மகாராட்டிராவில் 120, மேகாலயாவில் 5, மணிப்பூரில் 14, மத்திய பிரதேசத்தில் 60, நாகாலாந்தில் 4, ஒரிசாவில் 84, பஞ்சாபில் 4, இராசத்தானில் 26, மேற்கு வங்கத்தில் 24, உத்திரப் பிரதேசத்தில் 64, தமிழ்நாட்டில் 10 என்று 612 ஊர்கள் தமிழ்ப்பெயருடன் உள்ளதை ஆய்வுக்கட்டுரைகளில் சொன்ன அருந்தமிழர் பாலகிருட்டினன். அதை இந்தியன் எக்சுபிரசில் நானும் பதிவு செய்துள்ளேன். இவ்வளவு சான்றுகள் இருந்தும் தமிழர்கள் தூங்குகின்றனர். ஒரே ஒரு சிற்றூரை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு தெலுங்கின் மூலமொழியாக ஈபுரூ மொழியைக் காட்டவும் தெலுங்கு தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழி அன்று என நிறுவவும் படாத பாடு படுகிறார் செல்வி சாம்யுக்த கோனய்யா. காமக்கூரில் காணப்படும் பழங்குடிகள் விவிலிய நூல் கூறும் தொலைந்துபோன 12 பழங்குடிகளுள் ஒன்று என்பதாகவும் கதை அளக்கிறார். அந்தக் கிராமத்தை ஆண்ட "கோனய்யா" அரச மரபினர் எனவும் அந்த மரபுவழி வந்தவர் என்றும் தன் குலப்பெருமையைப் பறைசாற்றுகிறார்.
"கோன்" என்றால் அரசன் அரசனை "அய்யா" என அழைத்த காமக்கூர் மக்கள் தமிழர்களே! நெல்லூர் என்று தமிழ்ப் பெயருடைய மாவட்டத்தில் சிற்றூர் மட்டும் யூதர்கள் ஊராகி விடுமா? தமிழில் இருந்து பிறந்த மொழி தெலுங்கு என ஒப்புக் கொள்ளத் தெலுங்கர்களே! ஏன் வெட்கப்படுகிறீர்கள்? வரலாற்றைத் திரித்து உங்களை யூதர்களாக்கிக் கொள்ளுகிறீர்கள்? நம்மிடையே வீட்டு மொழியாகத் தெலுங்கு பேசிக்கொண்டிருந்தும் தமிழுக்காக உழைப்பவர்கள் இந்தக் கட்டுக்கதைகளைக் கண்டிக்கவேண்டாமா?